Hayatı (yaşamı) nasıl anlıyoruz? Hayat doğunca başlayan ölünce biten bir süreç midir? Doğmadan önce neredeydik? Öldükten sonra nereye gidiyoruz? Bu benzeri sorular, zamanımız insanını meşgul etmekte ve bu sorulara İslam dışında hiçbir dinden kendini tatmin edecek doğru dürüst bir cevap alınamamaktadır.

Materyalist ve maddeci olan İslam dışındaki sistemler, hayata “hayat, doğum-ölüm arasındaki çizgiden ibarettir” gözüyle baktıkları ve buna inandıkları için hayat kendilerine anlamsız gelmekte, güçlü ve kuvvetli olanlar, zayıf ve güçsüz olanların haklarını ellerinden alarak en üst seviyede refaha kavuşmak istemektedirler. Kendi dışında ki insanların ne olup olmadıkları bunların umurunda olmamaktadır.

Ancak İslam, hayatı; doğumdan öncesi ve ölümden sonra olan bir zamana yaymaktadır. Böylece insan kafasındaki meçhuller (sorular) cevap bulmakta, İslam’a inanan insan, kendinden ve geleceğinden emin olabilmektedir.

İslam’a inanan bir insan hayatını ölümden sonra gelecek hayata göre tanzim ettiğinden, hiç kimsenin hak ve hukukuna tecavüz etmemekte, kimsenin de kendi haklarına tecavüz etmesine fırsat vermemektedir. Zira İslam inancında, bir başkasının (bu isterse İslam’a inanmayan kimse olsun) haklarını ellerinden alanların ölümden sonraki hayatında Allah (c.c) tarafından mutlaka cezalandırılacağına inanılmaktadır.

Bu inancın toplum içerisinde bulunan insanlarda yaygınlaşması, ayrıca polisiye tedbirlere ihtiyaç duyulmadan o toplumu mutlu bir toplum haline getirmekte, her kes karşısındaki insanın haklarına riayet edeceğinden insanlar güvenli bir sosyal hayatta emin olarak yaşamaktadırlar.

Ülkemizde, 90 -100 yıldır insanımızı materyalist, maddeci bir felsefe ile yetiştirilmiş olduğumuz halde, Ramazan aylarında polisiye olaylarda gözle görülebilen bir düşüş yaşanmaktadır. Bu düşüş elbette Ramazan da ülkemiz insanları, birbirlerinin haklarına daha çok saygılı davranmalarından kaynaklanmaktadır.  

ÖLÜM, ŞEB’İ ARUZ’DUR

Materyalist düşünce sisteminde “ölüm” yokoluştur ve bir kayıptır. Hâlbuki ölümden sonrasına cevap verebilen İslam, fiziken ve ruhen öldü dediğimiz insanın, fani (geçici) dünyadan baki (ebedi, sonsuz) dünya’ya geçtiğini söylemektedir. Ve ölüm kesinlikle bir kayboluş ve yok oluş değildir. Ölüm, doğduktan ve bulûa erdikten sonra (mükellef – sorumlu) ölüm anına kadar yapılan iyilik ve kötülüklerin muhasebesine yani ceza gününe (mükâfat ve mücazat) iyiliklerin ve kötülüklerin karşılıklarının verildiği güne geçiş kapısıdır.

Pek tabiidir ki hayatını İslam’ın ölçülerine göre tanzim eden bir insan biraz da gönül taşıyorsa (Mevlana Hazretleri gibi) ölüm anı onun için “Şeb-i Aruz” yani yâre, aşığın maşukuna, Allah’a (sevgiliye) kavuşma günü, düğün günü olmaktadır.

YA ŞEHİTLER

Ahirete geçişin kapısı olan ölüm “Şehadet şerbetiyle” geçiliyorsa, bu durum geçen insanın ne büyük bir makam ulaştığını, Kur’an-ı Kerim ve hadis-i Şerifler haber vermektedir.

Şehit; “Allah’ın (c.c) kendisine ikram ettiği yüksek makamı görerek ölmektedir. Onun için adı şehittir veya şahittir.”

Şehitlik İslam’a ait bir kurumdur ve Kur’an-ı Kerim’de Allah; “Allah yolunda şehit olanlara ölüler, demeyin. Onlar sağdırlar ve Allah katında rızıklandırılıyorlar. Ama bunu siz bilemezsiniz” (Bakara suresi –154) buyuruyor. Şehit, herhangi bir hesaba çekilmeden doğruca Cennet’e girecek olandır.

Şehitlik çok yüksek bir makamdır. Peygamberimiz buyuruyor ki; “Allah’ın rahmetiyle Cennet’e girmiş hiçbir kul dünyaya bir daha geri dönmek istemeyecek. Ancak şehitler müstesna. Onlar eriştikleri yüksek makamlarından dolayı defalarca dünyaya dönmek ve yine Allah yolunda savaşarak şehit olmak isteyeceklerdir” buyurmaktadır.

Onun için şair Mehmet Akif Ersoy, “Çanakkale şehitlerine” ithaf ettiği şiirinde;

“Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber/Sana aguşunu açmış duruyor Peygamber” diyerek makamların en yücesinin Peygamber kucağı (şefaati) olduğunu söylemektedir.

BÜYÜK AMAÇLAR İÇİN ÖLMEK

Şehitlik; Allah’ın emrinin yani hak’ın, yeryüzüne yayılması için yapılan mücadele sonunda canın verilmesinin adıdır.

Yani yeryüzünde ki bütün insanlar (ister Müslüman olsunlar, ister olmasınlar) zulüm görmesin, sömürülmesin, taarruz ve tecavüze uğramasın, hakları elinden alınmasın amacıyla mücadele yaparken ölen bir insanın makamıdır. Bu niyetle çalışan insan yatağında bile ölse (Hazreti Hamza (r.a) gibi) şehittir.

İnsanlık tarihi boyunca Hak’kın üstün tutulmasını isteyen Müslümanlar ile nefislerini ilah yaparak onu tatmin etmek ve kuvvetin üstün olması için çalışanlar birbirleri ile çarpışmaktadırlar. Hak’ka üstün tutanlar, kuvveti üstün tutanlara her türlü askeri ve teknik üstünlüğe sahip olsalar dahi, her zaman galip gelmişlerdir. Zira Ebu Ubeyde  Hazretlerinin Fars (İranlı) kumandana dediği gibi; “Sizin askerlerin yaşamayı sevdikleri kadar ölümü seven askerlerle üzerinize geliyoruz” inancı, zafer için önemli bir şarttır.

 Haçlı kini ile Müslüman ülkelere yapılan 19 Haçlı seferi milletimiz tarafından geri püskürtülmüş ama bu arada müdafaa yaparken (savunurken) birçok şehit vermiş bulunmaktayız. Yemen’deki şehit sayımızın 600.000 olduğu, Çanakkale 250.000, Sarıkamış 90.000, Büyük Taarruz 10.500, Kıbrıs Barış harekâtı derken, bir milyon kadar şehit ancak bizim sayabildiğimizdir.

İnsanın dünyaya gelmesi; onun hayatı boyunca diğer insanlara faydalı olabilmesi için çalışması ve dünyanın yaşanabilir bir duruma gelmesi içindir. Peygamberimiz; “İnsanın hayırlısı, insanlara faydalı olandır” ifadesiyle bu gerçeğe işaret etmiştir. Diğer insanlara faydalı olabilmek bir takım manevi duygularla mücehhez olmayı gerektirir. Bu manevi duyguların insanda kemale erişmesini sağlayacak inanç ancak İslam’dır. Yoksa insandaki bencillik duyguları ağır basarak hayatı kendine de diğer insanlara da zehir ederler.

İşte ölüm, insandaki dizginlenemez bencil arzu ve isteklerin bir gün sona ereceğini ona haykıran bir tellal’dır. Hele “hayırların başının, hakkı hâkim kılmak olduğu…” bilinir ve bu uğurda ölünürse işte “Şehitlik makamına ermek” budur.