Kadını, erkeği, kızı, kızanı, bebeğinden çocuklara kadar çay kenarındaydı insanlar. Hıdrellez için yüründü, dilekler tutuldu. Kimisi ev istedi, kimi araba. Kimi sevdiğine kavuşmak, kimi sevdalara tutunmak istedi.       

Dilekler yazıldı, çizildi...

Gece yarısı ya da sabaha karşı HIZIR ile İLYAS gelecek ve herkesin dileklerini görecek ve...

Maneviyat bu ya ve bir rivayete göre ve en son 6 Mayıs 1972’de, Hızır ile İlyas indi yeryüzüne ve üç genci gördü cellatların elinde. Bırakıp insanlığın tüm dileklerini, üç genci çekti darağacından ve götürdü güneşe.

O günden beridir küsler ve inmediler yeryüzüne.

Belki de hiç inmeyecekler...

Bu gün pazar

bugün

NAZIM’ı ilk kez

Güneşe çıkardılar.

Ve ikibinin yedisi

altı mayıs pazar

güneşte ağustosun yangın sıcağı

Ve 35 yıl önceki kızgınlık

Deniz leri astılar.

Gözlüklerimizi mavi camdan yapsakta

Yine her yanı kaplamış hüzün

darağacı renginde bakıyor çiçekler,

bu ilk yazda açıp

bir anda 35 yıl yaşlandılar.

İçimde yanan bir öfke

Kırılası ellerinizi yaksın güneş diyor

gözleriniz karanlık baksın

bin yıl dinmesin susuzluğunuz

bin yıl açlığınız eksilmesin

siz ki öç almak uğruna

siz ki kana susayan yarasalar

bezirganlar, barbarlar

nasıl kıydınız

Üç fidanın canına

bin yıl gözyaşlarınız kurumasın

Onlar ki

hiçbir şahsi çıkar gözetmeden

halkının bağımsızlığı ve mutluluğu için

emperyalizmle savaştılar

hemde topsuz

hemde tüfeksiz

yüreklerini ortaya koydular.

Bugün pazar, bir dost (gazetemizin patronu/patron deyince kızıyor bilesiniz) mesaj gönderdi. “Deniz ve arkadaşlarının katli unutulmamalı diye”. Mümkün mü unutmak. Unutmadık-unutmayacağız. Eşitlik, özgürlük, adalet isteyen fidanları, emperyalizme, gericiliğe ve sömürüye karşı duran fidanları unutmak mümkün mü?

Ne denizleri unutacağız

ne de onları darağacına gönderenleri.

Her 6 Mayıs hüzünlenirim. Her 6 Mayıs öfkem kınını parçalar yüreğimi sıkıştırır. Nasıl da aynı anda iki ateş düştü pazarımıza. Dinlence günü derken, hüzünle yandık. Neredesin ey insanlık...